ای بهار جلوه ات را شش جهت دربار گل

بی رخت در دیدهٔ من می خلد چون خار گل

یک نگه نظاره ات سر جوش صد میخانه می

یک تبسم کردنت آغوش صد گلزار گل

درگلستانی که بوی وعدهٔ دیدار توست

می کند جای نگه چون برگ از اشجارگل

اینقدر در پردهٔ رنگ حنا شوخی کجاست

می زند جوش ازکف پایت به این هنجارگل

تا به کی پوشد تغافل بر سراپایت نقاب

در دل یک غنچه نتوان یافت این مقدارگل

بر رخ هر گلبن از شبنم نقاب افکنده اند

تا ز خواب نازگردد بر رخت بیدارگل

نیست ممکن گر کند در عرض شوخی های ناز

لاله رویان را عرق بی رنگ از رخسارگل

می زند در جمع احباب از تقاضای بهار

سایهٔ دست کرم بر گوشهٔ دستار گل

ساز عیش از قلقل مینا قیامت غلغل است

ابر رنگ نغمه می بندد به روی تار گل

ریشه ها را گر به این سامان نمو بخشد هوا

موی سر چون خامهٔ تصویر آرد بارگل

نوبهارست و طراوت شوخیی دارد به چنگ

بوی گل از غنچه کرده نغمه از منقارگل

بیدل از اندیشهٔ لعلش به عجزم معترف

می کند در عرض جرأت رنگ استغفار گل